Becoming a real New Yorker

Dag Nederlanders,

zo zijn er al weer twee maanden voorbij. Ik heb de afgelopen tijd ontzettend veel dingen gedaan en ik begin me ook echt “thuis” te voelen, voor zo ver dat kan als je weet dat je binnen een bepaalde tijd weer in Nederland bent. Ik geloof dat ik geen toerist meer ben. Iedere ochtend als ik over Times Square naar werk wandel erger ik me dood aan mensen die wél toeristen zijn, en dat is een teken van echte inburgering. Ik vind Times Square dan ook een van de meest verschrikkelijke plaatsen waar ik ooit geweest ben. Op drukke plekken in New York over straat lopen is topsport. Met een hete koffie in je hand proberen te zigzaggen door de mensen die om de haverklap stil blijven staan om te kijken naar indrukwekkende billboards, verkopers negeren die je een busrit willen aansmeren en bij elke straat wachten op het loop-signaal. Dat laatste doe ik alleen niet meer, want als je wilt lopen als een “real New Yorker”, dan steek je gewoon de straat over wanneer dat kan. Met gevaar voor eigen leven. Ik kan het wél waarderen als mensen mij de weg vragen. En dat ik dan ook nog de weg weet. Geweldig. Inmiddels ben ik net zo overdreven als iedereen hier en bedank ik iedereen voor elke kleine moeite die ze doen. Zo hoort het. Maar als ik terug ben mogen jullie me slaan als ik daarmee doorga. Ik raak zelfs al gewend aan de prijzen hier, en dat zegt iets. 2 appels? 2 dollar. Oja, en dan komt er nog tax overheen. Betalen zal je.

Terwijl ik in het begin nog liep te klagen over te weinig werk op stage, kom ik nu om in het werk. Ik heb een sollicitatie gesprek gehad op de Sales afdeling en daar ben ik aangenomen voor twee dagen per week. Maarrrrrr op een onverwachts moment heb ik vrienden gemaakt op de design afdeling en wanneer ik niets te doen help ik ze, want zij hebben genoeg werk. Dus rende ik afgelopen week als een gek rond in Fashion District, op zoek naar bepaalde stoffen. We beginnen nu met de collectie voor herfst 2013. Het seizoen begint met het kiezen van de kleuren. De ontwerpers kiezen een bepaalde tint die zij mooi vinden. Vervolgens moeten mooie, betaalbare stoffen worden gevonden en daar zijn wij verantwoordelijk voor. Afgelopen week moest ik een bepaalde stof in een bepaalde kleur vinden. En dat is moeilijker dan het klinkt. Voor iedereen die wel eens naar Project Runway kijkt (al dan niet gedwongen door vrouw/vriendin/dochter); de gigantische stoffenwinkel waar de ontwerpers altijd naar toe gaan om stoffen uit te zoeken, daar moest ik dus ook naar toe. Fantastisch. Ook mag ik helpen met het beslissen van de kleuren voor een van de lijnen van DKNY, heel gaaf. Dus als je volgend jaar herfst in de winkel de collectie van DKNY ziet; denk dan even aan de mensen die de kleuren en stoffen hebben uitgezocht (onder andere ik dus). Ook een leuke bijkomstigheid: morgen ga ik winkelen in chique winkels om “inspiratie op te doen” met collega’s. Geen straf.

Als echte New Yorker ben je altijd druk. Dat klopt aardig; ik ben ontzettend blij als ik eens een avond niets te doen heb (ook al ligt er dan een berg was op me te wachten, af en toe moet ik ook nog huisvrouw spelen). De weekenden zitten altijd volgepland met leuke dingen en ’s avonds ga ik uit. Zo'n beetje iedere avond is er wel iemand die vraagt of ik zin heb om ergens iets te gaan drinken of samen te eten. Afgelopen weekend was er een kunstfestival in Brooklyn waar ik op zaterdag heen ben geweest. Ontzettend gaaf, maar we hadden nogal honger, dus eindigden we in een Mexicaans restaurant. Fantastisch eten, nog betere cocktails. Niet erg veel kunst gezien dus die avond. Op zondag ging ik naar een straat festival (weer in Brooklyn, andere locatie). Je kunt het vergelijken met de Boeskool overdag; overal kraampjes. Alleen dan 5 keer zo lang. Toen ik er aankwam kreeg ik zo ongeveer een cultuurshock. Begrijp me niet verkeerd – het maakt me niets uit wat voor huidskleur iemand heeft – maar ik voelde me nogal blank. Op willekeurige plekken stonden rappers en honderden mensen er omheen stonden compleet los te gaan. Ook mensen van 60 jaar en ouder. Om vier uur ’s middags. Echt bizar om te zien. Ik heb trouwens mijn eerste echte Amerikaanse house party gehad! Lees: rode bekers, punch en beer pong. Fantastisch. Het is inmiddels weer bijna weekend en morgen na werk ga ik eten met een stel meisjes, daarna uit. Zaterdag overdag dingen bekijken en ’s avonds waarschijnlijk naar New Jersey, en anders hier uit. Zondag zit ook alweer vol en ondertussen moet ik eigenlijk ook nog tijd vinden om te beginnen met mijn stage verslag. Maar hé, ik doe het precies zoals het hoort, want in New York ben je nou eenmaal gestrest.

Ik mis het eten in Nederland trouwens heel erg. Op de raarste momenten krijg ik ineens zin in bitterballen. Of een patatje oorlog. Terwijl ik dat bijna nooit eet. Maar erger mis ik nog het brood en kaas. De laatste keer dat ik een boterham heb gegeten als ontbijt kan ik me niet herinneren. En voor de mensen die dachten dat ik dik zou worden in Amerika: nee dus, ik ben afgevallen. Waarschijnlijk door het gebrek aan mijn favoriete ontbijt, lievelingschips en koekjes. Maar geloof me, zodra ik weer in Nederland ben ga ik ETEN. Ze adverteren hier trouwens graag met Nederlandse kaas, Italiaanse mozzarella of Frans brood. MAAR HET IS ALLEMAAL NEP! Trap er niet in! De “mozzarella” die ze hier verkopen is net klei. Ik heb het geprobeerd. Ik kon het nauwelijks snijden en het was kurkdroog. Het “stokbrood” is zoet en keihard. Wanhopig als ik was heb ik op internet gezocht naar plekken waar ze Nederlands eten verkopen maar het enige Nederlandse restaurant is een half jaar geleden gesloten. Balen. Dus iedereen die zich geroepen voelt om mij te steunen mag pepernoten of stroopwafels opsturen: ze zijn meer dan welkom en ik beloof dat ik er van zal genieten. Ze zijn hier trouwens heel erg gek op drop! Ik heb het mijn collega’s laten proeven en ze vonden het fantastisch.
Al met al heb ik het heel erg naar mijn zin. Maar ik hoor graag alle roddels uit Nederland dus hou me op de hoogte!

Liefs, Johnny Coopers (mijn tijdelijke Amerikaanse naam)